Jihoeeee, daar ben ik weer.

Heb weer veel te veel te vertellen, het wordt weer een lang verhaal, haaaaaaa ;-)

Sulawesi … wat een prachtig land in Indonesie. Ben er echt verliefd op!! Ik had er nog veel langer willen blijven en had nog veel meer dingen willen doen, zoals trekking in de Mamassa-Vallei, rafting, nog meer wandelingen in de prachtige bergen met rijstvelden ... Jungle helemaal hoog in het noorden van Sulawesi .. Palau Bunaken (beach) .. tijd tekort .. Als je Sulawesi goed en op je gemak wilt doen heb je 1,5 maand nodig, hi hi … Ik had kunnen blijven, maar koos er toch voor om naar Bali te gaan. Het is tijd voor afbouwen .. geen zware nachtbussen meer en locale bussen vol met voedsel en dozen en ik weet niet wat allemaal en overgevende mensen. Reizen in Sulawesi is zwaar vermoeiend, maar oooh wat krijg je er veel voor terug. Ging alleen terug naar Bali, mijn reisvriendjes weer achter gelaten en heb hoog in de lucht wat traantjes laten stromen .. van geluk …

Even terug naar Tentena, noordkant van Lake Poso. Ook daar natuurlijk weer genoten. Heb overigens weer een nieuw diersoort uit geprobeerd, deze keer was het vleermuis. De specialiteit in deze streek. Dus uitproberen. Ik kan je vertellen, ik lust het niet, het heeft een leversmaakje en daar ben ik helemaal niet gek op. Maar je weet het maar nooit, voor hetzelfde geld is het heerlijk en ach het hoort bij het reizen, eten proberen wat de locals eten. De volgende dag ging ik naar de markt in Tentena en zag hoe de vleermuizen worden bereid, haaaa, als ik dat eerder had geweten, had ik het denk niet geprobeerd te eten. Men neme een vleermuis, deze krijgt een stok in zijn mond en komt er achter weer ergens uit. Dan wordt de vleermuis gebrand in een vuurtje. Resultaat: een verkoolde vleermuis. Tjaaa. Ook hier op de markt moest je af en toe even slikken, de kippen werden voor je ogen geslacht en geplukt. Een vleesafdeling met honderden vliegen, een kop van een varken .. Maar ook weer kleurrijk voedsel/fruit/groenten. Prachtig altijd de markten, vooral op Sulawesi. Na Tentena was het tijd om verder te gaan reizen, naar de Togean Eilanden. Ik had al gelezen en gehoord dat het niet makkelijk is om de eilanden te bezoeken en zeker niet makkelijk om van de eilanden af te komen. Maarrrr dat het drie dubbel dik waard is om de eilanden te bezoeken. En dat is dus ook zo!!!

Op zondag vertrokken we vanuit Tentena, iedereen had gezegd, het is zondag er zijn geen bussen of bemo’s (locale bussen) bij de busterminal .. tja zal wel. Op zondag gaat iedereen bidden en bussen rijden pas in de middag weer. Ooh jeh, we moeten weg, want het kost een tijd om naar Empana te reizen, daar te overnachten en dan de volgende de boot naar Malenge, deze gaat op maandag en weer niet op andere dagen. We moeten dus weg! Dus gingen we met een brommertje naar de busterminal en toen we daar aankwamen was er inderdaad niemand .. geen bus of mens te bekennen. Shit het is waar … staan we daar met onze backpack. Met reizen heb ik inmiddels geleerd, gewoon wachten .. er komt altijd wel iets naar je toe .. vooral op het moment als je denkt, ik geef het op .. het zit tegen. Dus wachten en ja hoor een man in een mooie wagen vraagt waar wij heen moeten, er is geen bus nu … Ooh naar Empana moeten wij. Okeeee ik kan jullie wel brengen! Wow te gek. Prive-auto met airco en lekkere muziek. Een lange rit door de bergen .. prachtig uitzicht .. soms was de weg niet meer te zien .. zo slecht .. en op sommige stukken liep er water vanuit de hoge bergen over de weg en leek de weg wel een rivier. Spannend allemaal en avontuurlijk. Goede wagen, dus gewoon door het water heen. Deze keer was de rit dus niet zooo heel zwaar. Fijn gevoel, want de volgende dag een hele dag op een boot naar de Togean Eilanden .. Vroeg naar bed en de volgende morgen een bootje ;-)

De reis naar de Togeans was pittig. Eerst met een grote houten boot naar Wakai. Alles ging weer mee op de boot, scooters, kasten, dozen, voedsel, mensen en ik weet niet wat. De boot zal bom bom bom vol. Er was alleen nog plek op het dek buiten. Dus buiten zitten, weinig schaduw .. dus onder de umbrella zitten in de zon … Varen met het bootje .. dolfijnen gezien .. prachtige bergen … Aan het einde van de dag kwamen we aan in Wakai, daar moesten we met een klein locaal bootje naar ons eilandje Malenge gebracht worden. Pruttel pruttel pruttel .. brom brom brom .. herrie … klein bootje, maar herrie.

Tja en dan eindelijk om 7 uur in de avond in het donker kwamen we aan. HET PARADIJS!! Kon ik nog niet echt zien want het was donker, maar de volgende dag natuurlijk wel … Paradijs. Op de eilandjes rond Malenge wonen de locals, erg primitief, het zijn Gypsy’s. Leven van de vis, vangen deze, ze verkopen aan Bali en aan Singapore en zelfs China. Op ons eilandje Malenge zijn maar 8 hutjes voor de backpackers, voor de rest niets. Het hele eilandje is jungle. Aan 1 zijde van de zee, zijn 2 hele kleine dorpjes, mini mini dorpjes met weinig bewoners. Dus daar zaten we dan op een eilandje, ver van de bewoonde wereld, tussen de locals in de jungle. De eigenaar van de hutjes zorgt voor je, er is geen menu waaruit je kunt kiezen om te eten. Het is eten wat de eigenaar die dag maakt. Iedere dag vis natuurlijk, maar telkens anders bereid en met verse groenten en vers fruit. Wowwww het eten was fantastisch. Iedere keer verheugden wij ons op het eten. Het is super gezellig met z’n allen eten tegelijk. Iedereen gaat zijn gang op het eilandje, slapen, zwemmen, lezen, jungle of snorkelen. Als het tijd was om te eten kwam de eigenaar langs alle hutjes om te vertellen dat het weer lunch tijd was. Het water liep me al uit de mond als hij weer aan kwam … Eten! Het eten werd klaar gezet op een houten vlonder in een prachtige blauwe baai .. het water had een prachtige kleur daar. Genot om op deze manier te eten. Wat een uitzicht en wat een gezelligheid zo met z’n allen eten op ons eilandje.

Ik ben totaal in een ander ritme gekomen op het eilandje. Na 10 uur in de avond geen electriciteit meer, niets, totale rust. Iedereen was moe aan het einde van de dag .. van de wind, het zwemmen, snorkelen of whatever .. Alleen nog maar sterren te zien .. prachtig .. geen licht te bekennen om ons heen. Dus gingen we allemaal vroeg ons hutje in. Om half 6 in de ochtend was ik telkens wakker, kon dan niet meer slapen. Bleef dan nog wel liggen. De wind kwam dan heerlijk binnen in mijn hutje waar ik onder een klamboe sliep met open ramen aan de zee .. Om 7 uur gingen we al ontbijten. Haaaaaaa, Bar, totaal geen ochtendmens was om 7 uur al klaar klaar wakker! En trek in het ontbijt met vers fruit. Heerlijk zo leven!

Dale, de canadese, doet al 10 jaar aan Yoga en ik ben weer met Yoga begonnen met haar. Prachtig uitzicht op de houten vlonder om onze Yoga oefeningen te doen. Moest wel wennen hoor en zij doet iedere morgen een sessie van 1,5 uur en soms 2 uur. Ik vond 1,5 uur wel voldoende en intensief genoeg, zweten … om 7 uur is het al bloedje heet daar. Dus na het ontbijt (7 uur) gingen wij aan de Yoga om 9 uur. Mooie tijd. Daarna zwemmen … en relaxen en dan was het alweer tijd voor de lunch met verse vis en groenten en rijst … wat een leven zeg.

Met Delphine ben ik met een kleine kano naar het Gypsy-dorpje gevaren. Wij kijken vanuit onze baai op de lieve prachtige dorpje met kleine huisjes en een prachtige lange houten brug. De houten brug gaat helemaal naar ons eilandje toe, daar is namelijk bij de 2 dorpjes een kleine school. Ik had ballonnen meegenomen naar het eilandje om kindjes blij te maken. Het begon heel leuk, blije kinderen, big smile, maar binnen een noodtime kwamen er zo veel kinderen, ik had niet genoeg ballonnen. Dus teleurgestelde gezichten. Op een gegeven moment had ik zo veel kinderen om mij heen, dat ik niet meer kon lopen en bijna niet meer kon ademen. Ze lagen compleet over mij heen. Delphine zag alleen nog een blonde lok van mijn haar en zag mij niet meer. Ik heb toen al de ballonnen gegeven, dus gingen de kinderen verder vechten, maar ik kon er tussen uit piepen .. adem halen en snel weg rennen. Haaaaaa, het was een leuke ervaring, een ballon-aanval van kinderen op mij.

Dale en Darryl, zijn echt van die avonturiers. Ze hadden spul mee om bellen te blazen. Leuk tijdverdrijf op een eilandje .. dus bellen blazen in de zon. Prachtige kleuren in de lucht en leuk om even een spelletje te doen uit je kindertijd … Darryl had ook een ballon bij zich, die hij moest af maken. Een reuze ballon van stof, deze vult hij met hete lucht en dan laat je de ballon gaan aan het einde van de dag, als er weinig wind is. Een hele onderneming en best gevaarlijk. We hadden petrol nodig om vuur te maken en de hete lucht in de ballon te krijgen. Maar Darryl had aan alles gedacht en wist precies wat hij moest doen. Met z,n allen moesten we de ballon vast houden en Darryl hield een stok met petrol onder de ballon en toen in de ballon, zodat de ballon met hete lucht kwam. Ik vond het dood eng, maar hij had al 20 keer een ballon op deze manier laten omhoog gaan, dussssssssss. Het was super spannend en de ballon ging langzaam omhoog door de hete lucht .. we moesten hem blijven vast houden en op een gegeven moment loslaten. Teamwork. Iedereen had een wens geschreven en op de ballon geplakt, zodat onze wensen het universum in konden gaan. Het ging allemaal perfect. De ballon ging omhoog, einde van de dag, prachtig licht en we konden de ballon heel lang volgen, hij ging super super hoog. Delphine heeft foto’s gemaakt en een filmpje .. Ik heb dus nog geen foto’s, haaaaaa. En dat allemaal op ons eilandje. Wat een lol ;-)

Op een eilandje zijn dieren … en ja hoor .. oppassen dus. Slangen, spinnen, krabben .. Check check in je hutje voordat je ging slapen. Op een ochtend horen we een gil en een australische rent uit haar hutje, er zit een slang .. De eigenaar dus de slang gevangen en deze werd gegeven aan onze huis-vogel. Er is een vis-eagle daar. Hij is gewond aan 1 vleugel en leeft nu op ons eilandje. De eigenaar zorgt voor eten. Hij heeft de slang met huid en haar op gegeten. Hij kreeg ook vleermuizen te eten .. Op het eilandje zijn ook coconut-crabs. Levensgrote en zeer gevaarlijke krabben. Ze leven alleen in dit deel van Indonesie en worden nu beschermd en mogen niet gegeten worden. Ze zijn blauw en de klauwen/scharen zijn vlijmscherp, zo scherp dat ze je vingers kunnen afbijten. Steek dus nooit je hand in een gat waar de coconutkrab leeft .. je mist dan wat vingers of je hand. Gelukkig zijn ze zo schuw dat ze in hun gaten blijven als je er aan komt .. Eilandje en dieren. Leuk! Nou niet altijd leuk, op een dag ging ik zwemmen en ik neem een duik en ik zwem heerlijk ver weg. Opeens voel ik me toch een pijn op mijn benen …. Ik wist het gelijk .. een kwal .. na mijn 2 benen, ook mijn nek en mijn hand en mijn arm .. Ik ben keihard terug gezwommen, maar het was natuurlijk al gebeurd … De pijn was hel, echt hel!!! Pijnscheuten en branden en ik kreeg telkens electrische schokjes op mijn benen die er voor zorgde dat mijn been uit zichzelf ergens heen schopte. De eigenaar vertelde .. niets doen … je kunt niets doen. Ik heb de hele nacht niet geslapen, de hele nacht opgebleven van de pijn. De volgende dag in de middag ging de pijn weg en heb ik de hele middag geslapen .. en de nacht ook. Om het nog even erger te maken, de dag daarna ging ik aan het einde van de dag op het strand zitten, niet meer zo heet, genieten. Maar er waren strand-vlooien. Wist ik niet … Na een uur zitten zat ik helemaal onder, ik had het niet gevoeld. Maar daarna ging het jeuken, vreselijk jeuken. Was ik net verlost van de kwal, zijn het vlooien. Op ieder been zeker 50 beten en op mijn rug en armen ook heel veel, haaaaaaaaa. Het deed minder pijn, alleen vreselijk jeuk. Na 2 dagen ging het beter, haaaaaa. Maar daarna geen kwallen meer en geen zandvlooien meer en alleen maar genieten van ons eilandje. Kampvuurtje maken .. zitten .. genieten …

Na 9 dagen vond ik het wel weer tijd om te vertrekken. Ik was van plan om de boot op donderdag te nemen. Maar ik kreeg te horen dat de boot niet ging, hij was kapot. De boot gaat maar 2 x in de week naar het noorden, Gorontalo. Ik kon dus niet van het eilandje af .. Maarrrr ook hiervoor kwam weer een oplossing. Een belg die ons eilandje even kwam bezoeken, had een speedboot geregeld. Met wat meer mensen konden we met deze speedboot naar het vaste land toe. Nou het was geen speedboot te noemen, maar een klein houten bootje met houten zitjes en twee motoren aan de achter kant. Daar ging ik dan met het bootje … een lange lange tocht over de diepe zee .. geen life-jackets te zien op de boot. Haaa. Alles ging goed, de zee was rustig, ik had alleen een houten kont. De hele dag op een boot. Na de boottrip moest ik nog een 4,5 uur met een auto door de bergen naar Gorontalo toe. Weer zitten .. krap in een auto met meerdere mensen …

Op Gorontale was ik op mijzelf, ik had afscheid genomen van Delphine en Dale en Darryl .. de eerste uren na het afscheid nemen, voel ik me altijd raar, leeg …. Alleen … Maar ik weet dat alles goed komt en dat het maar een paar uur duurt, op naar een nieuw avontuur.

Op Gorontalo ben ik maar 1 dag gebleven, het is tijd voor Bali. Ben nu op Kuta, super super toeristisch. Ik moest echt wennen, zeker na Sulawesi, de rust .. Hier zuipende vakantiegangers, maar het strand is spectaculair. Surfmekka! Ik kijk even niet naar de toeristen en geniet van heerlijke koffie verkeerd en ben naar de Mac Donald geweest, ik moest een hamburger, haaaa. Ik geniet nu gelukkig!! Ooooh het stikt hier van de winkels … Ik ga hierna naar Ubud toe … Zin in!!

Zooo ik ben mijn verhaal weer kwijt, haaaaaaaaa.

I am happy, still happy en ik baal van de factor tijd nu .. aftellen gaat straks beginnen. Nu nog genieten . het is nog niet zover.

Fotooootjes komen nog.

Knuffel