Hoi hoi,

Zooo ik ben weer met 2 benen op aarde geland ... hiiii ;-)

Wat een overweldigend begin op Sulawesi, met de begrafenisceremonie op Tana Toraja ... Sulawesi, het is prachtig tot nu toe. Veel backpackers die ik had gesproken, waren allemaal zo onder de indruk van Sulawesi. Dus heel blij dat ik gekozen heb om ook in dat deel van Indonesie te gaan backpacken. Het land van de buffels, de grote (vecht)hanen, de varkens, hoge bergen, frisse wind, traditionele prachtige huizen en de meest mooie rijstvelden. Een kleurenpracht van fel groen en bruin/oranje velden. Het land waar ze kleine gestorven baby's begraven in bomen, zodat de ziel via de boom gelijk naar het paradijs kan gaan. Het land waar de graven voor volwassenen personen en oudere kinderen gemaakt worden in de stenen bergwanden ... Een streek met nog veel oude tradities. De locals hier doen me denken aan Myanmar, een big smile, lachende kinderen op straat en behulpzame en geinteresseerde mensen. Tot nu toe vind ik heel Indonesie al zo mooi en ieder deel is ook zo verschillend en dan als cadeautje nog even Sulawesi. De locals en de gidsen zijn hier absoluut leuker en liever. Waarschijnlijk omdat het toerisme hier nog niet zo gangbaar is als in de andere delen van Indonesie. De mix van mooie natuur en zo lieve mensen geeft altijd een aparte sfeer. De perfecte reissfeer!!

Helemaal blij hier, ik heb namelijk mijn stempel in mijn paspoort!! Het verlengen van mijn 60-dagen-visa via het je-moet-iemand-kennen-circuit werkte perfect. Even een grote gok, want ik had mijn paspoort achter gelaten in Makassar bij de eigenaresse van mijn guesthouse. Zij ging er mee naar de Immigratiedienst en ik ben door gaan reizen naar Tana Toraja, want ik zou anders daar 3 dagen moeten wachten. Vervolgens ging mijn paspoort via de busmaatschappij hier heen. En ja hoor, mijn paspoort lag gisteren netjes bij de busmaatschappij hier in het dorpje. Ik hoef niet het land uit aan het einde van deze maand. Jippie!!!

De nachtbus van Makassar naar Tana Toraja was overigens de beste busreis in mijn hele backpack-carriere. Raar, want ik had gedacht dat het transport op Sulawesi heel slecht zou zijn ... Een nieuwe busmaatschappij, een nieuwe bus, schone grote dikke ligstoelen, beenruimte met een ligbankje voor je voeten, een deken en een kussen. Wow!! Geen vieze luchtjes zoals op Sumatra, geen onaardige en gore mensen zoals in de bussen op Sumatra ... Ik heb zelfs kunnen slapen en met niemand ruzie gemaakt deze keer. Inmiddels ook al begrepen van backpackers dat alleen de bussen vanaf Makassar naar deze plaats zo goed zijn. Haaaaaaaaaa, dus hierna wordt het weer avonturen met lange busreizen. Nou ja .. okee .. ik ben er op voorbereid nu .. dus we zullen wel zien.

In de ochtend dat ik aan kwam met mijn nachtbus hoorde ik dat er dezelfde dag een begrafenisceremonie zou zijn ... oeps ... Ik had hier al over gelezen en wist absoluut zeker dat ik een ceremonie zou gaan bijwonen als het mogelijk was. Dus snel een douche genomen, een ontbijtje, spullen in mijn kamer en een gids gevonden om dezelfde dag nog te gaan.

De ceremonie ... ik zal proberen uit te leggen hoe dat in zijn werk gaat ... ;-) en hoe ik de ceremonie heb beleefd. Wordt wel een lang verhaaltje, haaaaaaaa.

Begrafenisritueel met dieren

Een begrafenis in Tana Toraja bestaat, afhankelijk van de belangrijkheid van de overledene, uit meerdere dagen. De eerste dag (of dagen) is voor het doden van de buffels, hoe belangrijker de persoon, hoe meer buffels. Mijn ceremonie was een begrafenis van een high-class-family. Dus veel dieren die geofferd werden en veel gasten. De gasten brengen varkens mee en buffels die deze dag geofferd worden. De laatste dag, tenslotte, is de eigenlijke begrafenis. Ik was aanwezig op de 1e dag, de dag van de offering van de dieren ..

Ik werd door de familie ontvangen in één van de speciaal gebouwde bamboe-hutten op de binnenplaats. Om dit bij te mogen wonen, is het gebruikelijk dat je een gift geef aan de family. Dus met mijn gids heb ik suiker, thee, koffie etc. gekocht voor de familie. Op de binnenplaats, ligt het vol met varkens die met hun poten vast zitten aan bamboo-stokken en langs de bamboohutten staan de buffels. Terwijl ik thee en koekjes krijg hoor ik van buiten een flink gehak en vraag mij af wat dat geluid is .. Nou, dat werd snel duidelijk. Op een bed van bladeren worden de buffels zorgvuldig geslacht en verdeeld in grote hopen vlees. De ribbenkast en andere onderdelen worden flink met een bijl bewerkt, wat de geluidseffecten gaf. Hier zijn ze de hele dag mee bezig, het ene dier na het andere. Hetzelfde gebeurt met de varkens ..

De geluiden van de dieren gaan soms door merg en been ... ik wist dat varkens konden gillen ... pfff ... ik heb zo veel gegil gehoord en krijsen ... Bij iedere krijs, wist ik dat er weer een varken achter mij werd geslacht. Het slachten van de dieren gebeurt op de zijhelling van het terrein dat naar beneden loopt. Een local zwaaide naar mij en nodigde mij uit om naar beneden te lopen, de plaats waar de varkens op het vuur werden gelegd, nadat ze ritueel geslacht werden. Ik ben gaan kijken ... Het is raar op 1 of andere manier is het enorm eng en ik kan absoluut niet tegen dierenleed .. toch wil je de ceremonie volgen en zien ... met al je angsten erbij ...Ik zat op een gegeven moment op de bamboohutjes, met mijn voeten naar beneden op de grond en voor mijn voeten lagen zeker 6 of meer varkens, vastgebonden, bijna tegen mijn voeten aan. Sommige snakkend naar adem ... het kwijl uit de mond. Sommigen varkens gaven zich over, lagen rustig, soort te slapen. Sommige in paniek en gillend. De hele tijd door. Ik kon ze niet helpen of vrij laten, dat kan niet en mag niet en is heeeeeeel onbeschoft tegenover de familie ... Dus ik liet het maar over mij heen komen. De dieren heb tot nu toe een goed leven gehad en absoluut beter als menig ander dier die wij eten in NL. Maar de stress in de ogen van de dieren deed mij zo nu en dan echt pijn. De gasten komen en gaan in een lange rij vanuit de binnenplaats naar een aparte gedeelte waar de gasten worden ontvangen en eten en drank krijgen. Ze lopen in een lange rij, voorop in de rij een man die ze begeleid naar de aparte bamboohut waar ze zullen eten.

De dieren worden genummerd en worden geregistreerd, zodat de familie precies weet hoeveel dieren er geofferd zullen worden en van wie de dieren af komen.

De varkens worden met een flinke steek met een dolk in het hart gedood, terwijl een man ze met een voet in bedwang houdt. Na een flinke gil schudt het varken een tijdje totdat het de geest geeft. Meteen wordt het dier opengesneden om maag en ingewanden te verwijderen. Daarna wordt het varken op een vuur gebrand. Uiteindelijk wordt het dier in stukken gehakt en verdeeld.

Inmiddels had ik al wat backpackers gesproken die ook bij deze ceremonie aanwezig waren en kon ik gelukkig even praten over het hele gebeuren .. iedereen was zo onder de indruk van alles. Ik kon het aardig handelen en ik kreeg rijst en vis en groenten te eten van de familie. Ik kon zelfs eten ... hi hi ....

Na het eten zou er een buffel ritueel gedood worden op de binnenplaats. Ik zat met nog een paar backpackers best dichbij, omdat mijn bamboohutje waar ik was uitgenodigd dicht op de binnenplaats was ... De buffel werd naar de binnenplaats gebracht en aan een paal vast gevonden. De man ernaast stond al klaar met zijn mes ... Hij keek de buffel aan, pakte hem bij zijn kop en sneed met zijn mes een hele dikke snee in zijn keel. Het bloed spoot eruit. Bedoeling is dat het dier snel wordt gedood .. maar het ging niet goed bij ons .... De snee in de dikke nek van de buffel was groot, maar niet diep genoeg ... Bij iedere hartbeat spoot het bloed uit zijn nek .. het leek wel een film, waar ze nepbloed laten spuiten .. maar ik wist dat dit echt was. De buffel vocht voor zijn leven .. probeerde weg te rennen, zat vast en stortte neer op de grond .. En weer bij iedere heartbeat spoot het bloed eruit. Het zweet stond op mijn voorhoofd .. ik had het bloed en bloed heet en ik voelde de rijst en de groenten die ik net op had naar boven komen ... Rustig ademen ... kalm blijven ... dus moest ik even mijn eigen ademhaling onder controle zien te krijgen, terwijl de buffel vocht en het bloed maar bleef spuiten ... Naast mij zit Gael, een francaise, ook zij heeft moeite met alles en ik zie het zweet op haar voorhoofd naar beneden vallen. We beginnen van de zenuwen ook een beetje te lachen ... Wat is dit bizar!! De buffel was inmiddels op de grond en lag stil ... Eindelijk denk ik, hij is dood, hij is verlost. Maar ik zie zijn poten bewegen. Of lijkt het maar zo?? Het beweegt echt en ik vraag Gael of zij het ook ziet. Oooh dat zal wel een reflex zijn, net zoals bij kippen als ze dood zijn, dan lopen ze nog door of hun poten bewegen, maar de kip is dan dood. Okeeee, gelukkig dan zal hij wel dood zijn. En terwijl ik dit zeg, beweegt de buffel en brengt met al zijn laatste kracht zijn kop omhoog en valt weer naar beneden ... HIJ LEEFT NOG!! Nee, dat kan niet, dat is zielig. Het bloed bleef maar stromen uit zijn keel. Tot 4 x toe komt de buffel omhoog met zijn kop en lijf ... vechtend vechtend vechtend. Na 4 x blijft hij dan eindelijk liggen .. stil .. echt stil .. geen bewegende poten meer? Nee stil ... dood stil .. Gelukkig hij is dood. Pffff. Na het doden van de buffelo lopen ze met rode doeken langs de buffelo en houden ze de doeken over de buffelo. De kist met het lichaam wordt nu heen en weer geschut, er wordt geschreeuwd en gezongen en gelachen. De kist schut heftig heen en weer. Straks valt het lichaam eruit! Het doden van de buffelo ging ook al niet zo goed ... Wat een belevenis en ik was stil .. doodstil .. moest het even laten zaken ... Om 3 uur in de middag ging ik weg, inmiddels waren er al heel veel varkens geslacht en buffels .. Tijd om te gaan. Met de gids ben ik nog langs rijstvelden gereden en heeft hij mij laten zien hoe de baby's worden begraven in bomen. Wat mooi is dat!! Ze geloven dat de ziel van de baby dan via de boom direct naar het paradijs kan gaan. Indrukwekkend allemaal.

Aan het einde van de dag kwam ik thuis in mijn guesthouse en wat bleek, de backpackers zaten ook bij mijn guesthouse. Die avond zijn we met 12 personen gaan eten. We moesten allemaal bij komen van het ritueel en vooral van de doding van de buffel. Het doden was echt niet goed verlopen .. de buffel heeft te lang geleden ... En wat bleek, een duits stel had een deel van het vlees van de buffel aangeboden gekregen. Ik dacht dat het een grapjes was .. maar nee hoor, een plastic zak met vlees van de buffelo. Het moet niet gekker worden!! De restaurant-eigenaar bood aan om iets te maken van het vlees. Hij heeft een currie gemaakt van hele dunne reepjes buffelo-meat. Het was heerlijk. Daarbij een drankje van tamarella. De kleur is diep rood. Nou ja dat leek wel bloed, maar het is fruit .. Alles stond nog in het teken van de ceremonie. Vlees van de buffel en bloed, maar dat is een super lekker fruitdrankje ... We hebben er een gezellige avond van gemaakt. Ik voelde mij heel raar ... moe .. blij .. voldaan ... wazig ... Ik heb zo veel meegemaakt en kon het niet echt meer ordenen in mijn kamertje daar boven .. haaaaaaaaaa ....

De volgende dag ben ik met Gael en Evelyne uit Frankrijk gaan lopen in de omgeving. Heerlijk!! Uitwaaien en genieten van prachtige natuur. De dag daarna niets .. niets .. niets en gisteren met een klein groepje een auto gehuurd en door de bergen gaan rijden. Het is prachtig hier en ik geniet ;-) Kan het leven nog mooier zijn???

Knuffel van mij

xxx