Daar ben ik weer, hi hi ...

Sumatra is echt prachtig qua natuur, groen, hoge bergen en alleen maar jungle en rijstvelden. Overdag bloedheet en sinds de 1e dag elke dag tropische harde warme regen, ha ha. Inmiddels weet ik dat de regen gaat komen, hoe dan ook. Binnen 10 minuten kan het weer compleet omslaan, wind komt opzetten, dikke zware donkere wolken komen en dan begint de pret. Nou ja pret, soms niet helemaal. Toen ik in Bukit Lawang was aan de rivier, ging ik zwemmen als het ging regenen. Heerlijk verkoelend. Maar soms duurt het uren de regen met zwaar onweer en harde donderslagen, keihard .. De indonesische mensen hebben een apart temperament!! Soms niet altijd even leuk, maar de locals zijn eigenlijk altijd vriendelijk en ook de guesthouse-eigenaars. De gidsen vind ik minder sympathiek ... opdringerig ... willen je een tour verkopen en blijven je maar aanspreken, ook als je NEE zegt. En ze proberen mij vaak vervelend te versieren, ze zijn erg direct en aanrakerig. Ook de meiden kunnen er wat van, haaaa. Ze vinden de europese mannen erg leuk en zijn echt op de versiertour en erg direct in wat ze willen, ha ha ... Vergeleken met andere landen in Azie, vind ik de mannen maar opdringerig en soms denken ze dat ze alles zijn, maar dat vind ik dus niet. Maarrrrrrr Sumatra is prachtig en de natuur is echt bizar mooi.

Phoeeee .... ik heb in een korte tijd behoorlijk wat avonturen achter de rug. Laat ik beginnen bij Lake Toba, een heel mooi groot meer tussen de bergen. Ik had er weken kunnen blijven, de rust daar .. de ontmoetingen ... Midden in het meer is vervolgens een eiland, Tuk Tuk met prachtige groene steile hellingen. Mijn kamer was goedkoop en super groot met een terras aan het meer. Iedere morgen, beste tijd, geen wind, zonnetje komt, het water is helemaal glad, ging ik zwemmen. Het leek net of ik in een schilderij aan het zwemmen was. Geen mensen om mijn heen en pas als ik een slag met mijn armen maakte, kwamen de rimpelingen in het water en voor mij de bergen, ver weg ... Alleen maar rust rust rust en rust .... . Het water had de perfecte temperatuur, verfrissend .. verkoelend en kraakhelder. Iedere zwemslag was een soort verwondering .. zooo mooi.

Okeeee, in Medan had ik Witha ontmoet, het Indonesische meisje en ik zou haar bij Tuk Tuk weer ontmoeten. Dus kwam zij met bus en boot naar mijn kamer op Tuk Tuk. Witha is een en al vrolijkheid. Jong, 23 jaar, een grapjas en een dromer. De dagen met haar waren echt super gezellig en vooral met veel lachen. Ze heeft een oogje op Nicolas, de fransman waarmee ik reis en ook zij droomt van een vriendje uit Europa .. Maar Nicolas is ouder en heeft helaas andere plannen, hi hi. Witha had mij uitgenodigd om haar familie te ontmoeten en een ceremonie bij te wonen. Een hele speciale kan ik wel zeggen!!! Als je familieleden zijn overleden, dan graven ze na een bepaalde tijd (jaren later) de botten op. En opde 13 april was het zover. De familie van Witha ging de botten opgraven en de ceremonie (botten reinigen) doen en ik was heel welkom. De ceremonie was op Tuk Tuk, 2,5 uur rijden met scooter vanaf mijn guesthouse. Dus scooter huren en Witha achterop mijn scooter naar de ceremonie.

De bottenceremonie ...

De familie van Witha was heel blij en ik werd dus heel warm ontvangen. We kwamen precies op tijd aan. De ceremonie begon om 9 uur in de ochtend en we gingen al om 6.15 in de ochtend weg .. Ze hadden de schop al in hun hand om te graven ... Gelukkig op tijd!! De ceremonie was heel indrukwekkend, het idee dat ze een graf gaan opgraven en dan de botten eruit halen. Ik ga dus de botten van de familie van Witha zien ... Wat stond mij te wachten??? Eigenlijk was ik heel rustig en zo nieuwsgierig en vond het bijna heel normaal dat ze begonnen te graven .. diep .. heel diep ... Wel 2,5 meter diep. Op een gegeven moment stond de persoon die aan het graven was in het graf en stond hij gewoon rechtop in een groot gat ... De hele familie kijken .. alle gezichten gericht op de aarde. Wanneer zouden de botten gevonden worden? En ja hoor, daar was het hoofd als eerste. Een heel hoofd!!! Met een klein schepje gingen ze verder graven, zodat de botten heel bleven ... En toen kwam het hoofd naar boven, de graver had het in zijn hand en haalde het uit het graf naar boven. Een oude vrouw, nam het hoofd in haar hand en begon te huilen, ging er tegen praten, gooide er van alles en nog wat uit ... alleen maar emotie. Dit gedeelte vond ik heel mooi en indrukwekkend!! Gelukkig was het niet alleen maar huilen en emotie. Tegelijk werd er veel gelachen en vooral de vader van Witha, ook een grapjes, maakte grapjes. Hij nam het hoofd in zijn handen en toen viel per ongeluk een stuk van de kaak af ... Oeps ... Dus nam hij dat deel maar los en legde dat op zijn pols. De tanden zaten ook nog in de mond en 1 viel eruit ... Ook hier maakte hij grapjes mee. Het was allemaal heel tegenstrijdig .. emotie en grapjes!! Ondertussen kreeg ik thee en werd ik aan iedereen voorgesteld en kreeg ik knuffels van iedereen. Het deed mij weer even aan Bangladesh denken, het familiegebeuren. En dat je zo in een familie wordt opgenomen, ik Barbara een toerist uit Nederland, is bij een bottenceremonie. Na het hoofd volgende de lange botten van de benen, de armen en de handen. In een emmer lagen vervolgens alle botten en op een deken de kleine botjes. Met een geel goedje (weet nog steeds niet wat het is .. soort kruiden) en met water en lemon werden de botten schoon gemaakt. Een ritueel ... Na het eerste graf een lunch .. local food, rijst, vlees en kruiden. Super pittig, de vlammen sloegen uit mijn mond ... ha ... Gelukkig kreeg ik extra rijst erbij om het meer te mengen, ik kon het niet eten, zo pittig. Dus erg mijn best gedaan om het op te eten, met het zweet op mijn voorhoofd. Na de lunch het 2e graf. Helaas konden ze de botten niet vinden .. wel de vingers .... wow!! Blijkbaar waren ze aan de verkeerde kan het graven, weer 2,5 meter diep en ze konden het lichaam niet vinden ...??? Even was het stil .. geen botten .. zielige gezichten .. Maar opeens gaven ze het op ... geen botten te vinden, het is OKEE. Niet verder graven en op naar het volgende graf. Graf 3 was minder in tact ... geen hoofd te vinden ... alleen maar grote botten van de benen en kleine kleine kleine botten ... Rest, spoorloos, hiiiii. Maar het was inmiddels volop gezelligheid met de ooms en tantes van Witha die natuurlijk van alles nog wat van mij wilde weten. Een prachtige tijd en een hele bijzondere ervaring!!! Botten opgraven doe je niet dagelijks ... Ik was aan het einde van de dag moe van alle indrukken ... moe maar voldaan van de prachtige ceremonie.

Omdat het zo gezellig is met Witha is zij met mij terug gegaan naar mijn guesthouse en hebben we heerlijk aan het meer kunnen zwemmen en relaxen.

Op Tuk Tuk ben ik ook nog een dag met Nicolas en Muni een scooter wezen huren. Rijden over het eiland en genieten van de bergen en het meer. Maar we zijn verdwaald ....We kregen een kaartje mee van Tuk Tuk en het eiland is groot. Het is niet mogelijk om binnen 1 dag het hele eiland te zien. Dus hadden we bedacht dat we langs het meer zouden rijden en wat plaatsen zouden bezoeken en dan via het binnenland van het eiland terug te gaan. Het stond tenslotte op de kaart ... De hele dag rond gereden op de scooter, het was bewolkt en heerlijk om te rijden. Nog langs een plaatsje gereden waar vroeger de mensen werden vermoord als ze iets hadden uitgehaald en op de tribune konden de mensen dan zien hoe ze werden gedood. Dat was bepaald geen pretje ... Nog langs een hotspring gereden, maar deze viel tegen! En prachtige wegen in de bergen. We hadden het naar ons zin. Inmiddels was het al 3 uur en aan het einde van de dag komt de regen .. Maar we zaten nog midden in het binnenland van het eiland. De wegen werden steeds slechter, gaten in de weg, stenen op de weg ... geen huizen meer. Op een gegeven moment dacht ik, is dit wel een weg?? Afijn, we kwamen mensen tegen en vroegen of dit de weg naar Tuk Tuk is .. Ja hoor!! Dus verder rijden. Maar de weg werd nog slechter en nog slechter en de gaten groter. We reden dwars door een bos en nu kregen we het benauwd .. hoe ver nog?? Zijn we goed en grote zwarte wolken om ons heen.Nu kwamen we geen mensen meer tegen. Gelukkig hadden we genoeg water en genoeg benzine .. maar het voelde niet goed. Na een lange tijd rijden vol zenuwen, kwamen er 2 mannen op brommer voorbij. Ze vroegen of alles goed was. Nou nee dus. We vroegen de weg naar Tuk Tuk en ze vertelden ons dat we toch echt door moesten rijden en deze weg moesten vervolgen, terug rijden was geen optie meer. Ik was best moe van het rijden en de wolken werden steeds dreigender. Dus ging ik achterop bij 1 van de mannen en die namen mijn scooter. Zij hebben ons door de bergen gereden en echt .. we hadden het nooit gevonden zonder deze 2 mannen. Inmiddels kwamen we weer terecht op een betere weg en de regen kwam, met bakken. Ik inmiddels weer op mijn scooter omdat de weg weer beter was. Onweer!! Dus schuilen bij een tentje aan de weg. We waren allemaal moe en koud tot op ons botten door de harde regen en het was al avond. Dus opwarmen bij de familie met dekens en rusten. Het bleef regenen en we moesten verder terug naar ons guesthouse, dus verder in de regen gaan rijden. Langzaam, de weg werd een rivier .. Het was niet leuk meer. Maar langzaam doorrijden en om half 8 in de avond kwamen we aan .. hongerig en moe. In het guesthouse natuurlijk ons verhaal gedaan en iedere week zijn er toeristen die dit overkomen, gevaarlijk!! Dus wij hadden gezegd, jullie moeten echt die weg van de kaart af halen, want anders blijven jullie dit meemaken met die stomme toeristen, zoals wij, die de korte weg binnendoor willen nemen ..Hierna zijn we pasta gaan eten, ik moest pasta en veel ook. Na een bord vol pasta had ik nog honger van de dag en de kou en de inspanningen van het rijden. Ik kon mijn handen niet meer normaal houden doordat ik zo lang mijn hand om het gaspendaal heen had gehad .. Had gewoon kramp, haaaa. Die avond konden we hard lachen en ook de volgende dag, we hadden een avontuurlijk verhaal te vertellen aan alle backpackers. Maar echt .. die uren rijden, verdwaald, waren geen pretje ...

Wat een verhalen ..

Ik heb er nog 1, echt ... Ik reis nog steeds met Nicolas en met Muni en vanaf het meer, Lake Toba, zijn we met een bus naar Bukit Tinki gegaan. Dat was de zwaarste busrit ooit!!! Een tocht dwars door de bergen. Slecht wegen en soms leek het wel of de weg weg was, er was geen weg. Stenen op de weg en gaten en tergend langzaam door de bergen. Ik zat naast een man die loodzwaar werd als hij in slaap viel en dan tegen mij aan viel en links van mij een man die in met middenpad zat (bus zat vol, dus dan in middenpad zitten). Ook hij lag tegen mij aan ... Ik kon niet slapen. De toilet aan boord gaf een heerlijke aroma, maar niet heus. En om de 15 minuten kwam er uit een apparaatje een geurtje om de bus fris te houden, maar dit stonk naar toiletspray. De spray kwam via de zijkant in mijn gezicht. Heerlijk een vieze toilet achter mij en toiletspray naast mij ... En ruzie gemaakt met een man die achter mij zat, haaa. Hij dacht de King van de bus te zijn en zijn vrouw de Queen. Ik mocht mijn stoel niet naar achteren doen om te slapen. Hij duwde hem zo naar voren, zonder iets te zeggen of de vragen. Dus dat kan ik ook, ik duw mijn stoel weer terug. Hij duwt hem weer naar voren. Wat heen en weer gepraat en het kwam hier op neer, mijn stoel mocht niet naar achteren. Ik verloor van de King, haaaa. Het gemene was dat de King en de Queen wel hun stoel in ligstand deden. Ik begreep er geen snars van en praten was niet mogelijk. De King bepaalde de regels, niet ik. haaaaa. Vervolgens ging hij ook nog roken, dus het was rook, vieze toilet en toiletspray uit het apparaatje aan de zijkant. Heel verfrissend allemaal. De hele busrit heb ik 3 pillen genomen tegen reisziekte .. de bomen leken wel te zweven zo scherp waren de bochten. Stil zitten is niet mogelijk, het is gewoon een achtbaan. Na 17 uur rijden in de bergen waren we er!!! Snel ontbijten en daarna slapen, tot het einde van de dag heb ik geslapen.

Sumatra, is zwaar, maar oooh zo leuk!! Veel avontuur. Zit nu aan een meertje bij een vulkaan en weet even de naam niet meer. Rust rust rust ... Gezellig met Nicolas en Muni.

Dusssssssssss Barrie geniet nog steeds hoor, ondanks dat het soms erg zwaar is.

Zooo nu ga ik heerlijk eten en zwemmen in het meer.

Foto's komen nog, internet is zooooooo traag. Ik heb prachtige foto's van de bottenceremonie ... Even geduld hebben ;-)

Liefs,

Barbara